Tokarczuk czytuję odkąd pamiętam. Możliwe, że jej książka była pierwszą, do której sięgnęłam z ciekawości, a nie obowiązku. Jej literaturę oceniam jako dobrą, ale momentami trochę "chwiejną". Dlaczego? Bo czasami pisze coś, co mnie zachwyca, a czasami coś, co mnie najzwyczajniej w świecie nuży. Ostatnia opcja zdarzyła się niestety przy "Księgach Jakubowych".
Nigdy nie byłam zwolenniczką e-book'ów. Nie próbowałam, ale też nie wyobrażałam sobie, by pachnące i zapisane kartki papieru zastąpić zimnym ekranem. Przy najnowszej książce Tokarczuk zdarzyło się jednak, że wręcz marzyłam o takiej opcji czytania. "Księgi Jakubowe" są grube (ok. 900 stron) i ciężkie. Trudno je dłużej utrzymać w dłoni, a czytając przy biurku można się nabawić bólu pleców. Cała ta fizyczna "męczarnia" potrafi skutecznie wyprzeć walory tej pozycji. Bo nie zawsze skupiałam się na treści, koncentrując się bardziej na tym, by jak najszybciej mieć tą książkę "z głowy".
Chociaż..gdyby treść była powalająca, to i największe niedogodności by mi nie przeszkadzały. Ale niestety nie była. Jest jakaś historia, kilka intrygujących postaci, ciekawe tło tamtych czasów, ale ostatecznie "Księgi Jakubowe" mnie znużyły. Ja wiem, że Pani Olga musiała się naprawdę solidnie napracować, naszukać, naczytać i nagłowić, by "Księgi Jakubowe" stworzyć, jednak mimo tych zabiegów powieść ta niczego konstruktywnego w moje życie nie wniosła. Zdobyłam, przeczytałam i szybko o niej zapomnę. I nawet recenzja jest nieznaczna- by ten ostatni proces jak najszybciej rozpocząć.
