50. Konstruktywna podróż na Wschód

     Andrzeja Stasiuka miałam zawsze za wyjątkowo nużącego pisarza. I to nie opinia po przeczytaniu jednej jego książki tylko co najmniej trzech, dlatego wystarczająco uzasadniona. Co mnie skłoniło, by mimo to sięgnąć do jego najnowszej pozycji? Zwykła ciekawość. Książka wpadła mi w ręce i ten przypadek okazał się tym razem dość szczęśliwy.
"Niezwykły zapis podróży na Wschód- podróży we wspomnienia, do obrazów z dzieciństwa spędzanego u dziadków na Podlasiu, i podróży tam, skąd wyszły oddziały Czyngis- chana, tam, gdzie historia jest jak geologia i tektonika: nieunikniona, nieprzewidywalna, miażdżąca, tam, gdzie lucyferycznym blaskiem świeci nowa potęga- do Rosji, Chin i Mongolii. To próba uchwycenia cienia Wschodu, który na nas pada. Opowieść o tęsknocie, pragnieniu i strachu. I o tym, jak umyka przestrzeń, a powraca pamięć"- opis książki na okładce.

     Wędrówka autora rozpoczyna się od rodzinnych stron. Najpierw jest spokojnie, niemrawo (jak to u Stasiuka), a potem znienacka intrygująco i błogo. Usłyszałam skrzypiącą podłogę, szurające kapcie i oczami wyobraźni zobaczyłam tandetną odpustową piłkę na gumce. Wszystko sprawiło, że sama zatęskniłam za swoimi dziadkami i z rozrzewnieniem czytałam dalej.

49. Kreatywny spacer

     Co można robić w piękną, zimową słoneczną pogodę? Oczywiście spacerować. I to najlepiej po miejscach, które na długo zapadną nam w pamięć.
     Pisarzowice- mała wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim, w gminie Kobyla Góra.  Gdyby nie intrygująca, opuszczona świątynia ewangelicka, nigdy bym chyba nie usłyszała o miejscowości leżącej zaledwie 40 km ode mnie.
                                
     Tamtejszy kościół ewangelicki, obecnie niestety w zaawansowanym stanie zrujnowania, powstał w latach 1901- 1902 według projektu Arnolda Hartmana, na polecenie księcia Gustawa von Curland- wolnego pana stanowego Sycowa. Kościół wybudowano, aby uczcić pamięć jednego ze zmarłych przedwcześnie dzieci księcia- Wilhelma (1886-1899). Legenda mówi, że Wilhelm zmarł po upadku z konia, najprawdopodobniej właśnie w miejscu budowli.

48. Wymagająca "Morfina".

"Konstanty Willemann, warszawiak, lecz syn niemieckiego arystokraty i spolszczonej Ślązaczki niewiele robi sobie z patriotycznych haseł i tradycji uświęconej krwią bohaterskich żołnierzy. Jest cynikiem, łajdakiem i bon- vivantem. Niewiernym mężem i złym ojcem.
Konstanty niechętnie bierze udział w kampanii wrześniowej, a po jej klęsce również wbrew sobie zostaje członkiem tajnej organizacji. Nie chce być Polakiem, nie chce być Niemcem. Pragnie jedynie zdobyć kolejną buteleczkę morfiny i żyć swoim dawnym życiem bywalca i kobieciarza. Przed historią jednak uciec się nie da"- opis książki na okładce.
      O "Morfinie" będzie sporo, bo i powieść pokaźnych rozmiarów. Ambitna, intrygująca, kontrowersyjna i wymagająca- tak w kilku określeniach ujęłabym moje wrażenia po jej przeczytaniu. Czas jednak na bardziej rozbudowane wnioski.

    Nie pamiętam, która powieść wywołała we mnie tyle przeciwstawnych odczuć naraz. Po przeczytaniu jej 1/6, byłam zachwycona: fabułą, główną postacią i stylem. Ostre obrazy, w dużej części o tematyce erotycznej, zaskakiwały i zniewalały jednocześnie. Mimo iż brutalne, to mimo wszystko prawdziwe. Główny bohater, będący najczęściej narratorem, jest bezczelny i boleśnie szczery. Jednak tylko dla samego czytelnika, który dowiaduje się m.in. że Kostka nie zna tak naprawdę nawet własna żona. Postać ta jest często do tego stopnia bezpośrednia, że w wielu momentach czujemy jakbyśmy my sami nią byli. Intrygujące. 

     Styl. Do "Pana Tadeusza" mu daleko, ale nie da się ukryć, że "Morfinę" czytało mi się czasem jak Mickiewicza. Powtarzalność wyrazów i ich poetyckie rozmieszczenie wbijały się jak kołki w moją głowę i jeszcze bardziej wzmacniały obraz. Określenie "zgwałcona Warszawa" na długo zapadnie mi w pamięć. Twardoch bawi się słowem, ale co charakterystyczne, nie opisuje emocji. Jest ich tam, wbrew pozorom, niesamowity natłok, ale przede wszystkim dzięki skrupulatnemu układaniu słów. To ich odpowiednie rozmieszczenie tworzy emocje, a my, wraz z nim, tymi emocjami się stajemy.

     Doczytałam "Morfinę" do str. 90 i stwierdziłam z przekonaniem, że Szczepan Twardoch to pisarz genialny, o niekwestionowanym talencie. "Nie chwal dnia przed zachodem słońca"- taki wniosek pojawił się w następnej kolejności.

47. Książki na ferie.

     Co można pożytecznego robić w ferie? Oczywiście czytać ! Innej odpowiedzi od mola książkowego nie otrzymacie :-) Poniżej mój stosik na jeden z tygodni nauczycielskiego błogostanu. Nie dwa, bo jeden tydzień ferii mam już za sobą. W towarzystwie "Morfiny" Twardocha, której recenzję przedstawię niebawem.
     Upolowałam w bibliotece, czytam i postanowiłam się pochwalić. Wybór kilku pozycji w dużej części uwarunkowany blogowymi recenzjami. Do czego zerknęliście? Co Wam najbardziej przypadło do gustu? A może którą z tych książek pożądacie najbardziej? Te i inne odpowiedzi na pewno wpłyną na kolejność poznawania tych pozycji przeze mnie ;-)

46. Kiedyś musi być ten pierwszy raz

     Wierzcie lub nie, ale powieść Harlana Cobena "Tęsknię za Tobą" jest pierwszą, jaką tego pisarza przeczytałam. Już wyobrażam sobie te reakcje zdziwienia i komentarze: "Jak Ty się uchowałaś?". Cóż mogę powiedzieć na swoją obronę- zdarza się. Dużo o nim słyszałam, zawsze planowałam sięgnąć do którejś z jego pozycji i nareszcie to zrobiłam. Lepiej późno niż wcale prawda?

     Nie pamiętam, która lektura zaintrygowała mnie tak bardzo jeszcze przed jej rozpoczęciem, jak właśnie ta. Przeczytałam skrupulatnie każdy centymetr okładki i stwierdziłam, że pozycja traktująca o zagadkach związanych z dwoma najważniejszymi mężczyznami w życiu kobiety- narzeczonym i ojcu, nie może nie zaciekawić. Zabrałam się więc do jej czytania, jak do pałaszowania sernika.

45. "Delikatność"- literacko i filmowo.

     "Delikatność" Davida Foenkinosa czytałam i przyznam z przekonaniem, że jest to jedna z najlepszych historii miłosnych, z jakimi miałam do czynienia. I nie mówię tego, jako łasa na ckliwości i słodkości kobieca czytelniczka. Historia Nathalie i Marcusa jest naprawdę nieszablonowa, mogłabym rzecz, że wręcz ambitna, dlatego szczerze ją polecam.

    Ekranizację przy okazji też wypadało zobaczyć i to nareszcie wczoraj zrobiłam. Są i zachwyty i rozczarowania dla odmiany. Audrey Tautou- odtwórczyni głównej roli, jak zawsze dziewczęca i piękna jednocześnie. Jej urok i seksapil są dla mnie niepodważalne. To jedna z tych kobiet, które nawet w dresach intrygują mężczyzn. Ruchy jej bioder opasanych dewocką spódnicą pewnie już niejednemu zawróciły w głowie.

     Francois Damiens- odtwórca głównej roli męskiej niestety, według mnie, kompletnie "nietrafiony". Marcus był w powieści rzeczywiście nieśmiały, nieporadny i niezauważalny, ale na pewno nie wyglądał jak Quasimodo, a tak niestety przedstawił go reżyser. Nie, nie wyobrażałam go sobie jako zagubionego playboya (czego kobiety zazwyczaj oczekują), ale z drugiej strony na pewno nie jako topornego i zgarbionego faceta. Taka postura głównego bohatera niestety zaważyła na wiarygodności całej opowieści. Quasimodo to w końcu bohater bajki.. Nutka humoru na szczęście troszkę tą postać "ratuje" :-)

     Sama historia, podobnie jak w powieści, jest naprawdę poruszająca. W moich recenzjach, czy raczej pisaninie, nie zwykłam streszczać fabuły, dlatego i tym razem tego nie zrobię. Książkę na pewno gorąco polecam a film, no cóż; jak dla mnie nie jest niezbędny. Co najwyżej do podziwiania ideału kobiecości we francuskim wydaniu ;-)