140. Ujmująca "Krawcowa z Dachau"

     Nie lubię ckliwych książek. Słodko opowiedzianych historii, mdlących z powodu przesłodzenia i przesytu uczuciami i namiętnościami. A już naprawdę nie znoszę (!), gdy na dodatek tego typu literatura określana jest jako kobieca. Mimo iż preferuję zdecydowanie ambitniejsze tytuły- inteligentne i wsysające mnie swą nieszablonowością, wrzucana jestem do jednego worka z osobami, których pociągają romansidła i płytkie, mało wiarygodne sagi. Tego typu szufladkowanie drażni mnie a nawet obraża. Jednak to, na szczęście, w przypadku poniższego tytułu tylko i wyłącznie dygresja.

     Ada to zdolna, ale wyjątkowo naiwna kobietka. Poświęca swój talent w imię wspaniałej (przynajmniej według niej) miłości, rzuca wszystko i wyjeżdża z ukochanym za morze. Mężczyzna ostatecznie ją wykorzystuje i porzuca, a Ada, jakby miała z tego powodu mało kłopotów, natyka się na kolejne nieszczęścia. Traci dziecko, zarabia na życie prostytucją, trafia do obozu, w którym jest traktowana niczym niewolnik- a wszystko po to, by po uwolnieniu zostać ostatecznie za te wszystkie cierpienia i wyrzeczenia skazaną na śmierć. Smutne to, przykre i ktoś mógłby skomentować, że w przypadku książkowej fabuły chyba niezbyt ambitne. Nic bardziej mylnego. Bo jeśli ten tytuł trafił do zbioru moich ulubionych, zachwycając jednocześnie tak wybrednego i wymagającego czytelnika jak ja, to musi być naprawdę wartościowa.

     Byłam pewna, że się zawiodę. Sugerował mi to nie tylko opis na okładce, ale również i sam tytuł. Historia nieszczęśliwej miłości z obozową śmiercią w tle? Takiemu mistrzostwu mógł podołać tylko bezpośredni świadek (np. Bartoszewski, Edelman), a nie kompletnie mi nie znana i daleka od takowych doświadczeń pisarka. Wyczuwałam na odległość naiwność i nieprofesjonalizm. Jak ja uwielbiam się w takich przypadkach mylić! Dawno żadna historia mnie tak dogłębnie nie poruszyła i cieszę się niezmiernie, że mogę ją Wam z czystym sumieniem polecić.

     Fabuła zwarta, pełna i szalenie dopracowana. Bohaterkę możemy krytykować, ale i współczuć jednocześnie, a to oznacza, że mimo wielu wad (czy może jednej największej- naiwności) zyskuje naszą sympatię. Realia obozowe przekonujące i bardzo poruszające. Cierpienie kobiety i matki wiarygodne i dramatyczne. Ostateczny obraz kobiety przedwojennej i wojennej- rzetelny i skutecznie wykrzykujący problem równouprawnienia kobiet (a konkretnie jego braku). Piękna i ciekawa historia, która jeśli nazywana kobiecą- to zyskująca w tej kwestii moją pełną aprobatę. W przyszłości marzę o wielu takich wyjątkach.