154. Prawdziwy prokurator z prawdziwymi problemami

     Prokurator Teodor Szacki- wysoki, szczupły, w nienagannie skrojonym garniturze. Spodziewacie się, że w trylogii Miłoszewskiego natkniecie się na drugiego Bonda? To w takim razie omijajcie pierwszą i kolejne części szerokim łukiem. Bo nikt nie jest tak wybitnie niedoskonały i prawdziwy, jak chyba już najsłynniejszy literacki prokurator w Polsce.

     Cóż ja mogę więcej napisać ponad to, co już wielokrotnie powiedziano? Książka jest bardzo dobra, a autor młody, więc pewnie jeszcze niejeden raz nas pozytywnie zaskoczy. Bystry umysł, morderstwo i skrupulatnie zawiązana intryga- obok tak wzorowego połączenia po prostu nie można przejść obojętnie. Ale wiecie co najbardziej mnie w "Uwikłaniu" nurtowało? Nie ofiara, fakt morderstwa, czy też śledztwo tylko.. Szacki. Tak- Teodor Szacki przeżywający kryzys wieku średniego. Z powodu tego bohatera śmiało określam pierwszą część trylogii Zygmunta Miłoszewskiego jako gatunkowo psychologiczną.

     Teodor Szacki to prokurator przepracowany, zmęczony życiem, rozczarowany zaniedbaną żoną i planujący (nie bez wyrzutów sumienia) romans. Znajome? Oczywiście! Bo to przecież samo życie. Nie, nie usprawiedliwiam Pana Sz., tylko co najwyżej dostrzegam w całej sytuacji niesamowity realizm. Taki obok nas, tuż za ścianą a nawet niestety, dość często w naszych domach. Miłoszewski nie zdecydował się na wyidealizowaną postać żywcem wziętą z "Pięćdziesięciu twarzy Grey'a" tylko na kogoś, kogo doskonale znamy. I chwała mu za to! Bo pobudził mnie do myślenia, zaintrygował i sprawił, że do dziś prowadzę sama ze sobą zażarte dyskusje. Na przykład o przyczynach i fatalnych skutkach popularności wyidealizowanych postaci romansideł. 

     I teraz będzie bardzo ważna dygresja. A nawet dylemat i momentami krzyk rozpaczy. Skąd do jasnej niewybaczalnej takie powodzenie kompletnie nierealnych bohaterów romansideł? Czytelnik może czuć się niespełniony w realnym życiu i może szukać pocieszenia (czy też nawet niestety się namiętnie zapatrywać) w literaturze, ale to niczego nie zmieni. Nie rozwiąże naszych problemów, nie naprawi naszych błędów. Co najwyżej jeszcze bardziej zamiesza stawiając na horyzoncie księcia na białym koniu. Hejterzy nadchodźcie- ani trochę się nie boję! Bo szczera dziewczyna jestem i to moja największa broń. Jeśli napiszę, że w powyższym temacie doceniam przeważający u mnie pierwiastek męski to dopiero się krew poleje.. No to nie napiszę. 

     Ja tu gadu gadu a tu pierwsza część trylogii czeka na podsumowanie. "Uwikłanie" to zdecydowanie coś więcej niż kryminał. Oprócz śledztwa poznajemy życie prywatne prokuratora- z wszystkimi jego problemami, wewnętrznymi rozterkami i sprzecznymi emocjami. Cenne to i bardzo prawdziwe. Od współczesnego pisarza, w czasach komercyjnej wyidealizowanej literatury, wymaga to nie lada odwagi. Za to największe brawa i gratulacje.