131. "W krainie kolibrów" czyli ostatni tom trylogii Sofii Caspari

     To miło móc po raz kolejny napisać, że przeczytaną niedawno trylogię gorąco polecam. Zwłaszcza miłośnikom dobrych historii, intrygujących przygód i pięknych argentyńskich pejzaży.

     Nie będę pisać dużo, bo nie chciałabym powielać tego, co napisałam o dwóch pierwszych tomach "Sagi argentyńskiej". Warto poświęcić czas na wszystkie trzy części- to stwierdzam z dużym przekonaniem. Cała bowiem historia- dość rozbudowana zresztą, jest dobra od początku do samego końca. Każdy z tych trzech tomów tak samo mocno mnie interesował i sprawiał, że z przyjemnością po nie sięgałam. 

     W przypadku ostatniej części żałuję jednak jednego: że pomiędzy nią a dwoma wcześniejszymi miałam zbyt dużą przerwę. Saga Caspari jest, jak już wyżej stwierdziłam, rozbudowana i bogata w wiele wątków. Jeśli ich poznawanie rozłożymy zbyt mocno w czasie, ryzykujemy, że się z leksza pogubimy. Nie tylko w imionach postaci, ale również ich powiązaniach i często zazębianych historiach. To jednocześnie moja skromna rada dla przyszłych czytelników, których ta saga (jestem tego pewna) będzie jeszcze miała.

     Trzecia część, już chyba tradycyjnie, to w pierwszej kolejności przygody nowej, zakochanej i walczącej z przeciwnościami losu pary. W ich tle, podobnie jak w poprzednich tomach, toczą się losy już doskonale nam znanych bohaterów. Wszystkie te historie to przeplatają się, to mijają, by znów wrócić na wspólne tory i ostatecznie szczęśliwie kończą. I cieszy mnie to i wręcz przeciwnie, bo koniec tomu "W krainie kolibrów" to jednocześnie pożegnanie ze wszystkimi bohaterami, z którymi co najmniej się zaprzyjaźniłam. 

     Podsumuję ten krótki wywód po raz kolejny z pełnym przekonaniem: saga Sofii Caspari jest niesamowicie przyjemna i ciekawa i z pewnością nie zmarnujecie czasu decydując się na jej przeczytanie.

Ps. Przepraszam z góry za kiepskie zdjęcie.. ale tak to jest, gdy się je robi w pośpiechu. W tej kwestii obiecuję i Wam i sobie poprawę!