142. "Powidoki" Andrzeja Wajdy

     Współcześni młodzi ludzie nie są już w stanie pojąć PRL-u. W erze komórek, tabletów, facebook'a, instagrama, snapchata i nie wiadomo czego jeszcze brakuje im otwartości i wyczucia, by sobie móc choć wyobrazić tamte czasy. Hymn PZPR-u? Pochód pierwszomajowy z flagami i papierowymi gołębiami? Wyższość klasy robotniczej i chłopskiej? Socrealizm? To przecież dla nich totalna fantastyka. Wiedzą i rozumieją tylko Ci, którzy to przeżyli i Ci, którym często o tym opowiadano.

Reżyseria: Andrzej Wajda

Scenariusz: Andrzej Mularczyk

Gatunek: biograficzny, dramat

Produkcja: Polska

Premiera: 13.stycznia 2017 (Polska), 10.września 2016 (świat)

Moja ocena: 5.5/6

     Pierwszy raz, przynajmniej odkąd pamiętam, nie czytałam żadnej recenzji, czy też opinii przed obejrzeniem filmu. Nie miałam nawet pojęcia, że Bogusław Linda odtwarza rolę malarza Władysława Strzemińskiego. I przyznam szczerze, że bardzo mi taka niewiedza odpowiadała. Niepewność i ciekawość pomagały mi się maksymalnie skupić podczas oglądania tak trudnego filmu.

      Tradycyjnie nie będę streszczać fabuły, tylko napiszę o tych elementach, które zaintrygowały mnie najbardziej.

      Bogusław Linda. Będąc na miejscu Wajdy, jego jako ostatniego wytypowałabym do tej roli. Poważna i tragiczna postać artysty i zawadiaka Boguś Linda? Nigdy w życiu! A jednak. Andrzej Wajda zaryzykował i zawierzył aktorowi, a Linda go nie zawiódł, bo spisał się na medal. 

     Sam film to generalnie plejada gwiazd. Z jednej strony to dobrze- przyjemnie widzieć na ekranie znajome, lubiane twarze. Ale z drugiej.. powiew "świeżej krwi" mógłby się pojawiać zdecydowanie częściej. 

     Jak już jestem przy młodych, utalentowanych aktorach nie mogę nie wspomnieć o wyróżniającej się dwójce- kobiecie i dziewczynce. Zofia Wichłacz, odtwórczyni postaci studentki Hani wykonała swoją pracę wzorowo. Śliczna, niewinna, zakochana..i z tymi charakterystycznymi, lekko ukrytymi oczami. Idealnie.

     Genialna natomiast jest według mnie odtwórczyni roli córki malarza- Bronisława Zamachowska., która, w przeciwieństwie do opinii złośliwych, nie wyróżnia się nazwiskiem, a jedynie niepodważalnym talentem. Dziewczynka w warkoczach i czerwonym płaszczyku.

     Film trwa zaledwie 90 minut. I dobrze. Pamiętam moje umysłowe zmęczenie po długiej i trudnej Ostatniej rodzinie. Jeśli tematyka nie należy do łatwych, to i za długo nie powinna trwać.

     Sprzyjająca przy oglądaniu tego typu filmów jest również niewielka liczba towarzyszących nam widzów. Film obejrzałam w lokalnej, niewielkiej, można nawet powiedzieć, że kameralnej sali, w której nic mnie nie rozpraszało. Również dlatego, że mało która "starsza młodzież" raczy się podczas seansu chipsami ;-)

     Władze PRL-u zamordowały malarza Władysława Strzemińskiego. I nie tylko jego, bo również wielu innych artystów tamtego czasu. Słowa potrafią zabijać i warto sobie co jakiś czas o tym przypominać. Chociażby za pomocą takiego obrazu.

     Do obejrzenia Powidoków zachęcam szczególnie mieszkańców Łodzi. To stamtąd pochodził malarz, tam wykładał i spacerował tamtejszymi ulicami. Nie mieszkam w Łodzi, ale w województwie łódzkim a w samej Łodzi kończyłam studia podyplomowe, co już sprawiło, że film oglądałam z niemałym sentymentem. Na łodzianach z pewnością podziała jeszcze bardziej.

     Czy Powidoki zasługują na Oscara? Film jest dobry. Intrygujący i przejmujący zarazem. Realistyczny i bolesny. Ale chyba mimo to nie oscarowy.

     Na koniec ciekawostka: Powidoki to film ze stukotem kobiecych obcasów w tle. A dlaczego, to już się musicie przekonać sami..