159. Na nowo- po staremu

     Ten post miał być ostatnim w starym roku. W końcu i spacer odbył się zaledwie dzień przed rozpoczęciem tego nowego. Nowego- kolejnego. Nie wyszło, bo książka i film wyprzedziły nienachalne zdjęcia, no ale przecież zawsze można to nadrobić.

     O czym myślałam włócząc się wtedy z aparatem w ręku? O nieuniknionym i ekspresowym przemijaniu, powtarzalności sylwestrowych nocy (bo przecież to już widziałam, to też już było), o pierwszych zmarszczkach i poważnych chorobach rodziców. O tym, że kiedyś zniknę z tego świata, ale zanim to nastąpi- będę się musiała z wieloma ukochanym osobami pożegnać znacznie wcześniej. Wielu zresztą już więcej nie zobaczę..
     Przygnębiające i czarne myśli? Dla mnie ani trochę.Co najwyżej życiowe i nierozerwalne z codziennością. Śmierć jest tak samo ważna jak życie i warto o niej myśleć chociażby po to, by móc to pierwsze każdego dnia doceniać. W geście, uśmiechu, życzliwości.. w śpiewie ptaków i ruchach liści na wietrze. W kropelce wody i odrobinie kurzu. W tym co jest tu i teraz- i co z nami oddycha. By poczuć to wszystko całą sobą i nigdy nie żałować, że się tego nie zrobiło.
     Praca? Zakupy? Nieumalowane paznokcie? To wszystko przeminie. To błahostki, które niejednokrotnie przeszkadzają nam w dostrzeganiu tego, co najważniejsze. Tego, co może tak jak ja, dostrzeżesz poniżej.

     A co z moimi noworocznymi postanowieniami? W końcu wypadałoby o nich coś niecoś napisać przy okazji posta "na kształt" podsumowania. Chcę częściej się rozglądać, by niczego nie przegapić i doceniać. A obiecuję.. że będę szczęśliwa. I sama sobie to szczęście narysuję ;-)